Wat vertel je als transcribent op een verjaardag?

Wat doe jij voor werk?
Ik ben transcribent. “Oh ja …[stilte]. Wat doe je dan eigenlijk?” “Nou, ik zet gesproken tekst om in geschreven tekst. Dus met de koptelefoon op luister ik naar bijvoorbeeld een interview van een onderzoeker en daar maak ik een Word-document van.” “Oh, typen. Dat is niet zo moeilijk toch, maar zeker wel saai? En het lijkt me ook zo anoniem, je weet helemaal niet wat ze doen met jouw werk of dat het wordt gewaardeerd.”

Makkelijk
Nee dus. Transcriberen is niet iets wat iedereen die een beetje kan typen wel even (erbij) doet. Natuurlijk kun je snel en foutloos typen, maar dan ben je er nog lang niet.
Als het moet kun je een flink aantal uren aan een stuk door typen, bijvoorbeeld omdat de opdrachtgever de transcriptie snel nodig heeft.
Een afgesproken opleverdatum hoort niet onredelijk te zijn maar is wel bijna heilig. Je moet je werk dus goed kunnen inplannen en je vervolgens ook houden aan die planning.
Een transcriptie met veel ‘open plekken’ omdat je het niet kunt verstaan is eigenlijk je eer te na. Ook die paar gemompelde woorden of dat haast onverstaanbare zinnetje in dialect luister je het liefst net zolang terug totdat je het ‘hoort’. Aha, natuurlijk, en nu klopt de rest van de zin ook.
Je bezit een behoorlijke algemene kennis. Medisch, juridisch, filosofisch: op heel veel terreinen ken je de gebruikte terminologie of herken je die door de context. En anders weet je waar je het kunt vinden op het internet.
De taal waarin je transcribeert beheers je tot in de puntjes. Je kunt in ieder geval niet aankomen met een transcriptie waarin spelfouten staan. En verwacht de opdrachtgever een transcriptie in ‘schrijftaal’, dan zul je er ook voor moeten zorgen dat de zinnen goed lopen, nog niet zo makkelijk als de sprekers vol emotie in een gesprek zitten.

Saai
Ook niet waar. Natuurlijk zit er weleens een interview bij dat gortdroog is, maar veel vaker zijn het interessante interviews, bijvoorbeeld omdat het onderwerp heel actueel is of omdat je een kijkje krijgt in een keuken waar je anders nooit zou komen.
Soms zijn interviews zo emotioneel dat je het als transcribent ook een beetje te kwaad krijgt. Daar moet je dan even doorheen, want aan jou de taak een goede transcriptie te maken. En dan heb je ook bewondering voor de interviewer die iedere keer weer met veel geduld en empathie de informatie verzamelt die nodig is voor het onderzoek. Je gaat die persoon haast een beetje kennen.
Je hebt ook interviews waarbij je soms ‘in een deuk ligt’, zoals bij een onderzoek over openbare kunst, waarin rasechte Rotterdammers hun ongezouten mening geven over de schoonheid (of lelijkheid) van de openbare kunst in hun stad.

Geen waardering
Zomaar een greep uit de reacties van onze opdrachtgevers. Hoezo, geen waardering:

“Het is elke keer een feestje om jullie transcripties te downloaden. Zo verzamel ik in de loop der tijd een schatkist aan verhalen die door jullie voor iedereen toegankelijk worden.”

“Top, en ook nog zo snel. Als ik naast mijn gewone werk de opname van die [vier uur durende]vergadering zelf had moeten uitwerken, hadden ze me gillend vanachter mijn laptop moeten afvoeren. 😉”

“Ik ben helemaal tevreden, wat een uitkomst zijn jullie zeg! Wat ik niet had verwacht is dat ik inzicht krijg in mijn eigen stijl van interviewen…. Dat is wel heel interessant.”

“Dank dank dank! Ik kon deze man echt niet goed verstaan, en hij reageerde steeds heel geïrriteerd als ik hem vroeg zijn antwoord te herhalen. Dus dat deed ik op een gegeven moment maar niet meer, verloren interview dacht ik. En toen kwam jullie transcriptie: ik ben zo blij dat jullie nog zoveel hebben kunnen verstaan van wat hij zei, de rest kon ik toen heel makkelijk aanvullen.”